Świat nie istnieje ani nie może istnieć wiecznie. Teoria istnienia świata od zawsze wyklucza możliwość istnienia czasu, ponieważ w wieczności nie ma czasu - nie ma prawa go być. Natomiast wszyscy i wszystko odczuwamy skutki czasu, jesteśmy jego częścią który jest nierozerwalną częścią naszej rzeczywistości i praw fizyki, czemu nikt nie może zaprzeczyć.
Żyjemy aktualnie w jakimś momencie tego czasu, między początkiem a końcem naszej egzystencji, dziś żyjemy, a niedługo umrzemy. Jednak nasze losy nie są w tym istotne - zakładając że świat jest wieczny, to w którym miejscu ulokujesz w wieczności jakiekolwiek wydarzenia? W którym miejscu historii się znajdujemy? Nie możesz tego zrobić.
Wiemy że wszystko co obserwujemy ma swój początek oraz koniec, nic nie trwa wiecznie w naszym świecie, nawet ciała niebieskie z upływem czasu ulegają samozniszczeniu. W naszej rzeczywistości wszystko musi się skądś wziąć, innymi słowy musi mieć swój początek, co nazywamy pierwszą zasadą termodynamiki, oraz koniec. Cykl ten jest niemożliwy w wieczności, w której nie ma ani początku ani końca.
Jeżeli nic nie mogło powstać, jakim prawem może istnieć? I w którym momencie czasu istnieje? Wieczność i czas są sprzeczne, a jednak czas istnieje, oznacza to że świat nie jest wieczny i miał swój początek, ale oznacza to również że będzie miał swój koniec.
Zakładając wieczność świata, zaprzeczamy konstrukcji naszej rzeczywistości. Przykład: wiemy że istnieje słońce. Jak przy fakcie istnienia słońca ktokolwiek może wierzyć lub nawet bronić żałosnego kłamstwa wiecznego świata?
Słońce się czerpie, oznacza to że kiedyś się wyczerpie, jednak w wieczności, w której nie ma czasu, słońce jak i każda inna gwiazda, wyczerpała by się , a wszystko co może obrócić się w proch zostało by samoistnie zniszczone, oczywiście przy założeniu że jest możliwe połączenie czasu z wiecznością .
Druga zasada termodynamiki to stwierdzenie faktu że wszystko podlega niszczeniu . Mówi nam o nieodwracalności procesów cieplnych , co oznacza że wszystko dąży do stygnięcia i starzenia się . Każda rzecz z ubiegiem czasu dąży do rozpadu .
W którym miejscu w wieczności ulokujesz własne istnienie? W żadnym, w wieczności nie ma początku ani końca, oznacza to że nie ma w niej teraźniejszości, jest tylko nieskończoność która nigdy się nie może skończyć, nie może stanąć na żadnym etapie czasowym bo nie ma ona końca.
W wieczności mamy do czynienia z nieskończonością, zakładając, że świat istnieje od zawsze, słońce musiało by być również nieskończone jak świat w którym istnieje, inaczej by się wypaliło. Podobnie ma się sprawa z gwiazdami, na niebie są widoczne ich niezliczone miliardy. Skąd one się tam wzięły? Nigdy świat nie zanotował ani nie udowodnił powstawania chodź jednej gwiazdy. Jednak śmierć starych gwiazd notuje się niezwykle często.
Wiemy więc, że gwiazdy niszczeją, przy założeniu że świat jest wieczny, nie mamy prawa widzieć ani jednej gwiazdy na niebie, wszystkie zostały by zniszczone rozpadły by się same . Nigdy byśmy ich nawet nie zaobserwowali, ponieważ w wieczności nie możemy zatrzymać się chodź w jednym punkcie czasu który w niej funkcjonować nie może . Jeżeli tak to w którym miejscu w wieczności ulokujesz jakiekolwiek wydarzenie? To niemożliwe , to wydarzenie nie może mieć miejsca , załóż że chcesz zaobserować obiekt istniejacy w wieczności , nie możesz tego zrobić , obiekt ten nie istnieje według praw fizyki w której wszystko niszczeje , od wieczności , która nie ma końca , nie ma punktu zatrzymania się w którym nie biegła by dalej .
Gwiazdy nie tylko są na niebie, ale i są ich niezliczone miliardy .
A więc istnienie czasu obala kłamstwo wiecznego świata , tak samo jak fakt , że wszystko zmierza do destrukcji , samoistnej destrukcji w naszym świecie, a nie odwrotnie, czego wymaga jakakolwiek podstawa do założenia MOŻLIWOŚCI, że świat MÓGŁBY istnieć wiecznie.
Niestety, ale wieczność świata jest absurdalną hipokryzją, niemożliwą do obrony w żaden sposób niż poprzez osobiste zakłamywanie samego siebie tylko z powodu nienawiści do Boga .